Een olifant als gids en nooit meer Mutinta zijn...

Hallo allemaal :-)

Het is ondertussen al twee weken geleden dat ik nog iets van mij heb laten horen, maar dat heeft een reden! Zoals jullie wel weten gaat alles hier in Zambia wat trager, aangezien de ‘Hakuna Matata’ – regel hier meer dan ooit te voren. Als ik mij de schoolvakantie in België nog goed kan herinneren dan was het ongeveer 2 weken geleden Paasvakantie bij jullie, wel bij ons is onze paasvakantie twee weken geleden begonnen. ;-)

Aangezien de laatste schooldag op 9 april 2015 was,  hebben Shirley en ik besloten om van onze laatste twee weken in dit prachtige land te genieten. We hebben hele leuke uitstappen gepland en daar wil ik jullie graag meer over vertellen! Het eerste wat op de planning stond was een dagje naar Botswana gaan. Daar is namelijk een heel mooi natuurpark: Chobe. Nog voor we in het park waren kwamen we al iets tegen… Mijn lievelingsdier, namelijk olifanten! Het leek wel alsof de olifant ons ging begeleiden naar Botswana, want hij liep rustig voor onze auto en alvast in de goede richting.

Wist – je dat –jes:

Olifanten zijn ongeveer 22 maanden zwanger en kunnen tussen tot 75 jaar worden.

Een mannelijke olifant blijft tot zijn 18^e levensjaar bij zijn mama. Nadien is het tijd om zijn eigen kudde op te stichten. Een vrouwelijke olifant blijft tot het einde van haar leven bij haar mama.

Als er één olifant van de hele kudde sterft dan rouwt heel de kudde mee. Ondanks dat olifanten zich perfect alleen kunnen verplaatsen, aangezien hun enige vijand de mens is, gebeurt dit zelden.

Is het nu al wat meer duidelijk waarom ik zo verzot ben op deze geweldige diersoort?

Dat was niet het enige indrukwekkende dat we op weg naar Botswana tegen kwamen, want niet enkel toeristen gaan naar Botswana. Het was nog maar slechts 8u en er stonden al zeker 106 vrachtwagens te wachten om op de overzetboot te gaan… Die vrachtwagenchauffeurs hadden nog een lange dag voor de boek, zeker als je weet dat er slechts 1 vrachtwagen tegelijk op deze boot kan geplaatst worden.

Wij werden ook met een boot naar de overkant gebracht, maar gelukkig gebeurde dit niet één per één! Eens we aan de overkant waren, zijn we een bus opgestapt. We werden vergezeld door verschillende andere toeristen van Amerika en Duitsland. Eens we werkelijk in Botswana binnen waren, moesten we allemaal met onze schoenen op een stukje stof gaan staan met ontsmettingsmiddel op. Zodat we zeker en vast geen bacteriën in Botswana zouden binnen brengen!

De paspoorten waren terwijl al in orde gebracht, onze schoenen waren ontsmet en iedereen begon steeds beter wakker te worden. We waren allemaal klaar om er een leuke dag van te maken!

Het eerste deel van onze safari brachten we door op een boot. Van op de boot hebben we tallozen nijlpaarden, olifanten, krokodillen, impala’s, kleurrijke vogelsoorten en buffels bewonderd. Ik had al veel gelezen over schutkleuren en wat het nut er van is, maar toch vond ik als ik deze dieren op Google opzocht er weinig of niets van deze schutkleuren te merken was. Dat klopt dus helemaal niet! Deze dieren hebben wel schutkleuren, meestal was ik één van de laatsten die zag waar de dieren zich precies bevonden. Diegene die me goed kennen zullen nu wel luidop denken: typisch Nele!

In de namiddag stond het tweed deel van onze safari – uitstap ons al op te wachten. We werden namelijk met een safari – auto mee de bosjes ingenomen. Op zoek naar nog meer olifanten, impala’s, aapjes, giraffen, leeuwen, knobbelzwijnen en nog meer diersoorten waarvan ik de gekke namen niet kan onthouden! Eens we terug thuis waren, zijn Shirley en ik al meteen in een diepe slaap gevallen en droomden we over ons volgend avontuur. ;-)

De volgende uitstap die op onze planning stond was het bezoeken van het dorp Mukuni. Eén van de verkopers, Golden, van de Maramba markt had ons tijdens één van onze souvenir uitstapjes betrapt terwijl we spraken over het bezoeken van een dorp. Hij stelde voor om ons mee te nemen, naar het dorp waar zijn familie leeft. Dat aanbod sloegen we natuurlijk niet af, want het was een win – win situatie. Wij hebben meer geleerd over het leven van in een dorp en brachten enkele spullen met ons mee die we sowieso wouden achterlaten in Livingstone. Dus of het ging in de vuilnisbak terecht komen of we kunnen er mensen gelukkig mee maken? Onze keuze was snel gemaakt! We hebben een heel uitgebreide rondleiding gekregen in Mukuni, Nshima met makreel en ‘rape’ gegeten en ontelbaar blije en gelukkige mensen gezien. Onze handdoeken, potjes, broeken, t – shirts, pulls, … zijn ondertussen al aan hun 2^e leven begonnen!

Nadat we terug een paar dagen reflecties hadden getypt, vonden we dat het tijd was voor onze laatste uitstap. Het rijdt op vier wielen, je draagt geen gordel, je zit helemaal alleen, bent ongelooflijk vuil als het gedaan is, het stuur trekt tegen als je wil draaien, het maakt een luid brommend lawaai, bent verplicht om een helm te dragen en ik ben er niet zo straf in… Inderdaad! We zijn gaan quat - rijden! Los van het feit dat ik enkele struiken, kleine bomen en plassen niet kon ontwijken, heb ik er toch met volle teugen genoten! :-D

Vlak na deze activiteit kreeg ik telefoon van Veerle, onze projectmanager van VVOB, met minder leuk nieuws. Ze vertelde me namelijk dat we vrijdag 24 april om 9u een presentatie moesten geven in Lusaka over onze ervaringen. Helaas was het al woensdag 22 april, dus we hadden nog maar een dag en een paar uur om alles in orde te brengen: bus ticket kopen, geld af halen, koffers maken, ons verblijf in DALICE betalen, afscheid nemen van de kleuterjuffen, Patrick, onze vrienden van het college, onze vrienden van uit de stad, … . We wisten beiden even niet meer waar we waren, wat we eerst moesten doen en wat er nog moest gebeuren. Gelukkig ging dit moment al snel voorbij en zijn we meteen begonnen met een planning op te stellen! Eens dat alles geregeld was, kwamen we aan het moeilijkste deel van onze laatste uren in Livingstone. We moesten namelijk nog afscheid nemen van al onze vrienden. We bleven maar rond bellen en aan iedereen vragen of ze naar ons huisje wouden komen om afscheid te nemen, want eer wij al onze vrienden zouden gevonden hebben… Kelvin en Philip stelden voor om er samen een leuke laatste avond van te maken. Zij gingen inkopen doen in Shoprite en terwijl konden wij ons verder voorbereiden voor de dag van vertrek. Het was een heel gezellige laatste avond in Livingstone. Collins en Friday zijn onze beste vrienden van op het college. We waren dan ook héél gelukkig toen we ze voor onze voordeur zagen staan! Ze hebben ons beiden een gezegende vlucht gewenst. Er zijn geen traantjes gevloeid, waarschijnlijk omdat alles in een enorme rush verliep. Toch ga ik ze missen, onze jongens van het college… Eens dat zij weg waren, was ons volgend bezoek er al: Kelvin en Philip met een overvolle boodschappentas! Kelvin heeft in ons huisje voor ons macaroni gemaakt, waarvan we nadien allemaal zo moe waren! Het was ongelooflijk lekker, maar zoals bij elke Zambiaanse portie: VEEL TE VEEL!

De volgende ochtend stonden onze koffers aan de deur, leek het huis al leeg en verlaten en zowel Shirley als ik met gemengde gevoelens voor onze voordeur ongeduldig te wachten op Tobias. Die ons naar het busstation zou brengen. Het is vreemd om uit te leggen. Ik heb er de laatste dagen echt meer en meer naar verlangt om naar huis te gaan, maar eigenlijk wou ik helemaal niet weg uit Livingstone… Niet om daarna naar Lusaka te gaan. Ik was zo graag in Livingstone, daar was alles wat we wouden en nodig hadden: vrienden, leuke restaurantjes, gezellige gesprekken die dan veel langer duren dan gepland, super grappige kleuterjuffen, schattige kleuters, … . Maar er zat niets anders op, we moesten hoe dan ook naar Lusaka. Ten eerste om de presentatie voor VVOB te geven en ten tweede om te wachten op ons vliegtuig richting thuis.

Na een lange busreis van 8u reden we eindelijk Lusaka binnen. Wat was ik geschrokken… Lusaka is helemaal anders dan Livingstone. Zo groot, druk, veel auto’s, veel mensen, straten in verschillende richtingen, grote shoppingcentra’s en het is hier ook zo koud! Hoe langer de bus in Lusaka reed, hoe meer ik Livingstone begon te missen en te beseffen dat het echt voorbij is. Nooit meer Mutinta zijn…

De studenten van het college hebben Shirley en mij Zambiaanse bijnamen gegeven:

Chimounia en Mutinta. Shirley was Chimounia en ik Mutinta.

De betekenis van Chimounia is een zus hebben

en bij Mutinta is het de oudste zijn.

Nu dat mijn avontuur in Zambia stilletjes aan op zijn einde loopt, gaan Shirley en ik straks nog voor een laatste keer van de heerlijke Nshima genieten. Want hoe dan ook als er dan al Nshima in België is, zal die toch nooit zo lekker smaken als hier! Nadien is het tijd om ongeduldig op onze taxi te wachten die ons naar de luchthaven van Lusaka zal brengen. Deze nacht om 0u30 stijgt onze vlieger op en nadien gaan we enkel nog maar dichter richting thuis. Dit is het allerlaatste blogbericht dat ik vanuit Zambia gepost heb, maar nog niet het allerlaatste van mijn blog. :-D

Veel liefs

Nele

Nieuws vanuit Lusaka en duizenden pinda's

Hallo iedereen! :-)

Na dat Shirley en ik onze buik hadden vol gegeten met Nshima zijn we terug naar huis gegaan. Terwijl we naar huis gingen, zagen we verschillende volgeladen taxi’s wegrijden. Eerlijk gezegd deed het mij een beetje pijn om te zien hoe al onze vrienden, klasgenoten, huisgenoten naar huis vertrokken en wij achterbleven… Ook onze buitenlandse vrienden, de Noren, gingen verder doorreizen.

Gelukkig was het niet allemaal negatief, aangezien de Noren vertrokken kwam het gasthuis leeg te staan. Samen met een docent hebben Shirley en ik de mogelijkheden bekeken en  beslist om naar het gasthuis te verhuizen. Dus hebben we zaterdag voormiddag onze koffers gemaakt en alles te voet (en in de gietende regen!) naar het nieuwe huis verplaatst. Shirley groepeerde alles en zorgde er voor dat er niets achterbleef, terwijl ik sleurde met rugzakken, koffers, emmers met eten, plasticzakken … . Ik wist dat we veel spullen hadden, maar niet dat we er zo veel hadden! :-P Na dat alles eindelijk verhuist was, was het tijd om alles te installeren. Zoals jullie wel kunnen raden, heeft dit een heel weekend geduurd!

Ondanks dat het zo een druk weekend voor ons is geweest, hadden we beiden heel veel zin om terug naar de kleuterschool te gaan. Zowel juf Getrude als juf Wensda waren heel blij van ons te zien. Het was de laatste lesweek dus er moesten nog enkele eindtesten worden afgenomen. Daardoor kregen Shirley en ik dus veel kansen om de activiteitendoos te gebruiken. Aangezien er slechts een paar kinderen tegelijk een test kunnen maken. Ik heb de activiteiten doos vooral bij de oudste kleuters gebruikt, ze vonden het geweldig. We hebben samen spelletjes gespeeld, liedjes gezongen en knutselwerkjes gemaakt. Juf Getrude zei me meermaals dat ze heel blij is met de activiteitendoos en deze zeker en vast gaat gebruiken tijdens haar lessen als extra.

Een heel leuk weetje!

Deze week hebben de leerkrachten ook goed nieuws vanuit Lusaka gekregen. Een paar dagen geleden is er iemand van VVOB gekomen om de manier van lesgeven de leerkrachten te observeren. Afgelopen donderdag kreeg juf Wensda een telefoon van VVOB, waarin ze te horen kreeg dat zij en juf Getrude worden uitgenodigd om in Lusaka een workshop te geven aan andere kleuter-leerkrachten over de manier van lesgeven. Juf Getrude zei plots: “We can take our activitybox with us and show it to everyone! We can explain how to work in corners! Oh and we can explain them how to use a daychedule!!!”

Ik merkte dat de activiteitendoos geïntegreerd raakte in het klasgebeuren, dus dan kon ik mijn aandacht richten op mijn individueel project. Ik wou namelijk de speelwerkplekken (ook wel bekend als de hoeken voor hoekenwerk) opnieuw doen opleven. De kleuters wisten er eerst niet goed wat er gebeurde, daarom heb ik er ook bewust voor gekozen om hier voldoende tijd voor te nemen. Zodat het voor alle kleuters duidelijk is hoe het werken in de hoeken precies in zijn gang gaat. Er waren al twee hoeken aanwezig in de klas: huishoek en winkelhoek. Ik heb er voor gekozen om deze hoeken nieuw leven in te blazen en nadien heb ik nog 3 extra hoeken geïntroduceerd, namelijk: boekenhoek, bewegingshoek en geleide hoek. De kinderen waren super enthousiast! Ze vonden het fijn om in de verschillende hoeken te spelen. Samen met de kinderen ben ik de hele tijd druk in de weer geweest, wat er voor gezorgd heeft dat ik hier geen foto’s van heb… L Dat vind ik jammer, want het was zo mooi en fijn om te zien hoe ze allemaal in de verschillende hoeken speelden! Ik ben talloze keren naar de winkel moeten gaan, heb kg’s nshima gegeten en naar verschillende verhalen geluisterd. Zowel juf Getrude als ik verschoten van het spel van de kinderen. Telkens als we na de speeltijd terug naar de klas gingen, vroegen de kinderen steeds weer opnieuw: “Teacher, will we play in the corners?” Dan is het wel logisch dat ik begin te glunderen zeker? ;-)

Ik vond het een geweldige stage, want ik heb zo veel geleerd van de leerkrachten, de kleuters, de school. Blijkbaar was ik niet de enige die dat gevoel had, want de leerkrachten hebben Shirley en mij uitgenodigd om samen naar de krokodillentuin te gaan kijken. We hebben grote, maar ook hele kleine krokodillen gezien en ik heb er zelfs één vast gehouden! Het was nog een hele kleine krokodil, maar ik was toch wel héél erg bang!

Naast de krokodillentuin hebben we nog een uitstap gemaakt, deze keer gingen ook de kleuters mee! Na een gezellige busrit kwamen we aan op de boerderij. De boer leidde ons rond op zijn boerderij.  We hebben een pinda plantage gezien en onze eigen pinda’s uit de grond mogen trekken. Samen met de kleuters hebben we enkele pinda’s geproefd. Als je denkt dat de pinda’s vanuit Colruyt, Delhaize, Lidl, Aldi, GB, Spar, … goed zijn dan heb je deze nog niet geproefd! Het toppunt is dat deze lekkere pinda’s niet in Zambia worden verkocht, maar geëxporteerd worden naar Zuid – Afrika! Helaas pindakaas! :-D

Naast de pinda’s hebben we ook nog een bananenplantage gezien. Het was een enorm grote plantage! Gelukkig droegen de kleuters hun blauwe uniformen en wisten ze dat ze niet mochten weglopen. We zagen de weg die de bananen afleggen vanaf de plantage tot op het moment dat ze verpakt worden en op weg gaan naar Shoprite of Spar.  Nadat we deze uitleg kregen was het einde van de uitstap in zicht en was het tijd om terug naar school te vertrekken, want daar stonden alle mama’s en papa’s al ongeduldig te wachten.

Zoals je wel kan horen heb ik een hele leuke week gehad. Natuurlijk hoort er bij een leuke week, ook een leuke afsluiter. Daar hebben juf Getrude en juf Wensda voor gezorgd, want zoals jullie weten vanuit mijn vorig blogbericht is de ‘diningroom’ gesloten. Gelukkig hebben onze twee juffen er voor gezorgd dat we toch nog steeds Nshima met kip konden eten! Vrijdagmiddag hebben we namelijk samen met juf Getrude en juf Wensda Nshima gemaakt. We hebben er lang aan gewerkt, maar uiteindelijk hadden we een goed gevulde tafel: Nshima, kip van de braai (BBQ), kip van uit de pan, rape (lijkt op spinazie), okra en saus. Een uur later was heel de tafel leeg gegeten en onze buikjes goed gevuld! Als ik nog plaats heb in mijn koffer zal ik een zak Milimeal mee nemen, zodat er ook in België nog wat Nshima kan gegeten worden! ;-)

De tijd begint te korten, maar mijn blogberichten worden precies altijd maar langer en langer. Dus ik stel voor dat ik hier maar zal stoppen!

Veel liefs

Nele

Ps: Ik heb van het thuisfront gehoord dat ik door veel meer mensen gevolgd wordt dan ik zelf denk. Het doet me deugd om te weten dat er zo veel mensen zijn die benieuwd zijn naar mijn avonturen en graag mijn verhalen willen horen!

Beginnende beroemdheden en Nshima momenten

Muli bbwangi (Hallo in Chirwa) !

Zoals de meeste onder jullie wel weten, zijn Shirley en ik enorm druk in de weer met het project. Het is niet altijd even gemakkelijk om het rond te krijgen en dat was het vorige week zeker niet! Vlak na dat ik mijn vorig blogbericht heb gepost hebben we 4 dagen non – stop doorgewerkt voor het project. Onze hele kamer was veranderd in een puinhoop en ’s nachts droomde ik zelfs over activiteitenfiches, organisatiemogelijkheden, low – cost materiaal en vellen gekleurd papier. ;-) Natuurlijk loont het om hard te werken en dat heb ik deze keer nog maar eens mogen merken!

Miss Beatrice (onze stagebegeleidster van DALICE) is vorige week op bezoek geweest, ze zag ons bezig in een geconcentreerde knutsel – modus. Ze wou weten hoe het met het project verliep en of we het een beetje redden in ons huisje, op school, … . We lieten haar onze activiteitendoos, de activiteitenfiches en het al geknutselde materiaal zien. Ze was onder de indruk! :-D Ze kon bijna niet geloven wat ze zag en zei heel de tijd: “Wow!” “This is so nice!” Ze vroeg ons wat we er vonden om een presentatie te geven aan de studenten van kleuteronderwijs (1^e en 2^e jaar).  

Op maandagochtend stonden Shirley en ik vooraan in de kapel een presentatie te geven.

Tijdens de presentatie hadden we het over VVOB (de organisatie die ons begeleidt), LITLE (het project dat we uitwerken), onszelf en onze activiteitendoos (meer bekend als de activity – box). Natuurlijk zijn we veel later aan de presentatie begonnen dan gepland. In Afrika is dat geen enkel probleem, want hier geldt de Hakuna matata – regel meer dan ooit. ;-) Nadat de projector, het projectiescherm en als ons materiaal was uitgesteld konden we (eindelijk!) na 30 minuten vertraging met onze presentatie starten. Eens dat de spits er af was, ging alles van een leien dakje. Als je ons binnenkort op youtube ziet verschijnen met onze activiteitendoos is dat de normaalste zaak van de wereld, aangezien we van verschillende kanten werden gefilmd. :-P

Ikzelf was vooral onder de indruk van de aandacht van de studenten. Er waren er enkele die alles filmden met hun gsm, anderen waren druk bezig met alles over te pennen van wat we vertelden en nog andere namen talloze foto’s van al ons uitgestald materiaal. Toen we de presentatie beëindigd hadden, waren er nog studenten die enkele vragen hadden over het materiaal. Shirley en ik hadden er bewust voor gekozen om niet al onze activiteiten in onze presentatie uit te leggen, want dan zou het veel te lang geduurd hebben! Toch wouden de studenten dat we dit deden, dus hebben we beslist dat we dit zouden geven voor de geïnteresseerden. Tot onze grote verbazing bleef iedereen zitten en ongeduldig wachten op de uitleg van de volgende activiteit. Nadien nodigden we de studenten die wouden uit om naar ons materiaal te komen kijken. Zowel de studenten als de docenten en de leerkrachten van de kleuterschool waren heel enthousiast over onze presentatie!

Doordat we zo veel en zo lang gewerkt hadden, gingen de dagen sneller voorbij dan we zelf beseften. Plots was het alweer vrijdag en het leek alsof maandag nog maar net voorbij was. Vrijdag heeft voor ons een leuke betekenis, want vrijdag is Nshima – dag. We hebben er naar uit gekeken, want door al het zware werk zijn we niet naar de winkel kunnen gaan, werd de berg met vuile was groter en de zin om noedels te eten enkel kleiner... . Gelukkig heeft elke week een vrijdag en mogen wij dan mee eten in de ‘diningroom’. Helaas bracht deze vrijdag ook minder leuk nieuws met zich mee, want in april is het een hele maand vakantie. Aangezien het vandaag al april is (alsook goede vrijdag, waardoor de ‘diningroom’ sowieso gesloten is), vermoed ik dat de ‘diningroom’ gesloten zal zijn. Vorige week vrijdag was het dus onze laatste Nshima – vrijdag…

Weten jullie eigenlijk al hoe het er aan toe gaat in de ‘diningroom’? Ik geloof niet dat ik jullie dat al uitgelegd heb.

Voor je naar de ‘diningroom’ gaat, moet je eerst je handen was. Aangezien je Nshima met kip en groenten enkel met je handen kan/mag eten, is dit een goed idee! Het is de bedoeling dat je elk je eigen bord mee brengt, als je zin hebt in véél Nshima mag je nog een extra bord mee brengen. Of je kan ook gewoon een groot bord mee brengen, want hoe groter je bord is hoe meer plaats er is voor Nshima. Dan is het tijd om aan te schuiven, want er zijn véél studenten op de campus en dat merk je vooral als je staat aan te schuiven voor Nshima! Als het dan uiteindelijk jouw beurt is, krijg je een schep Nshima, groenten, saus en mag je een stuk kip kiezen. Nadien is het tijd om op zoek te gaan naar een plek om te eten. Er staan verschillende tafels met stoelen en op elke tafel ligt er een hoopje zout. Er wordt veel gelachen en gepraat. In het begin konden Shirley en ik onze Nshima niet kneden, maar nu gaat het steeds beter en beter! Dat zou ook wel mogen, na al die vrijdagen dat we al Nshima hebben gegeten! :-) Als je klaar bent met eten, staat er buiten een kraantje waaronder je je handen en je bord kan wassen. Vanaf daar gaat iedereen terug zijn eigen weg. Misschien klinkt het niet zo gezellig en speciaal, maar toch ga ik de Nshima – momenten missen… . Vooral omdat dat de enige plaats is waar we onze klasgenoten kunnen terug zien, aangezien ze allemaal zo druk in de weer zijn!

De tijd begint te korten, want mijn laatste maand in Zambia is deze week ingezet. Op sommige momenten is de tijd voorbij gevlogen en op andere momenten leek het alsof enkele uren dagen duurden. Natuurlijk wil dat niet zeggen dat ik niet van dit groot avontuur en deze unieke kans geniet, want ik heb hier al een geweldige tijd beleefd en ongelooflijk veel mooie herinneringen in mijn ‘rugzak’ gestoken! Ik kijk er naar uit om thuis te zijn, maar kijk er tegen op om van alles en iedereen hier afscheid te nemen.

Veel liefs

Nele

Ps: Oeps, ik heb helemaal niets over de pre – school verteld. Dat is nochtans mijn grootste bron van energie! Afgelopen week heb ik enkele activiteiten uit de activiteitendoos uitgetest bij de oudste kleuters. Ze waren zo enthousiast, iedereen was aandachtig en gelukkig. “Nele, you’re making them happy. You’re a good teacher!” zei juf Getrude. Als de kleuters je dan ook nog eens spontaan komen knuffelen voor ze naar huis gaan, dan denk ik dat het duidelijk is! :-D